Pas urdhrit “hiqi nallanet!”, Musai (a.s.), u urdhërua të hidhte shkopin në tokë. Kur shkopi u kthye në një gjarpër të madh, Musai (a.s.), u frikësua shumë. Mirëpo, atij iu tha që të mos frikësohej, sepse ishte i mbrojtur dhe i sigurt. Në Kuran urdhërohet:
“Ç’është ajo që mban në dorën e djathtë o Musa?”
Ai u përgjigj: «Ky është shkopi im, me të cilin mbahem dhe shkund gjethe për dhentë e mia; më shërben edhe për punë të tjera.»
(Allahu) I tha: «Hidhe atë, Musa!»
Ai e hodhi atë dhe, menjëherë, (shkopi) u bë gjarpër që zvarritej.” (Ta-Ha, 17-20)
“….Kur e pa se shkopi po lëvizte shpejt, si të ishte gjarpër, u zmbraps me të shpejtë, pa shikuar pas, ndërsa zëri i tha: “O Musa! Afrohu dhe mos u frikëso, sepse ti je i mbrojtur.” (Kasas, 31)
“(Allahu) i tha: “Merre atë dhe mos u frikëso! Ne do ta kthejmë në gjendjen e tij të mëparshme.” (Ta-Ha, 21)
Më pas, Musai (a.s.), u urdhërua të fuste dorën nën sqetull. Sapo e zbatoi këtë urdhër, dora e tij u bë krejt e bardhë, e ndritshme si hënë dhe e pastër, pa asnjë lloj sëmundjeje.
Mrekullia e dorës së bardhë, në Kuran përshkruhet në këtë mënyrë:
“Fute dorën tënde nën sqetull: ajo do të dalë e bardhë, pa kurrfarë sëmundjeje. Ja, kjo është një shenjë tjetër, për të të treguar ty të tjera mrekulli Tonat edhe më të mëdha!” (Ta-Ha, 22-23)
“Fute dorën tënde në gji dhe ajo do të dalë e bardhë, e pa të meta. Shtrëngoje krahun pas vetes që të çlirohesh prej frikës! Këto janë dy mrekulli prej Zotit tënd për Faraonin dhe parinë e tij; ata janë njëmend popull i mbrapshtë!” (Kasas, 32)
Kështu, Allahu i Madhëruar, së bashku me profecinë, i dha Musait (a.s.), edhe dy mrekulli të mëdha. Më pas, e urdhëroi:
“Shko te Faraoni! Ai, me të vërtetë, i ka shkelur të gjithë kufijtë.” (Ta-Ha, 24)
Ndërsa “Musai tha: «O Zoti im, unë kam vrarë një njeri të tyre, prandaj kam frikë se do të më vrasin.»” (Kasas, 33)
Më pas, Musai (a.s.), vazhdoi dhe bëri këtë lutje madhështore:
“«O Zoti im! Zgjeroma kraharorin, lehtësoma punën dhe zgjidhma nyjën e gjuhës sime, që ata të kuptojnë fjalën time! Më jep një ndihmës nga familja ime, Harunin, vëllain tim!»” (Ta-Ha, 25-30)
“Vëllai im, Haruni, është më gojëtar se unë në të folur…” (Kasas, 34)
“Ma rrit fuqinë nëpërmjet atij dhe bëma ortak në punën time, që të thurim shumë lavde për Ty e të të përmendim Ty vazhdimisht! Vërtet, Ti do të jesh gjithnjë Mbikëqyrësi ynë”. (Ta-Ha, 31-35)
Më vonë, Allahu i Madhëruar, i kujtoi Musait (a.s.), mirësitë që i kishte dhënë dhe i tha se gjithmonë do të ishte nën mbrojtjen hyjnore:
“Edhe më parë, Ne të kemi bërë mirë ty, kur i frymëzuam nënës tënde atë që iu frymëzua: «Vëre atë (foshnjën) në një sënduk e hidhe në lumë! Lumi do ta nxjerrë në breg e atë do ta marrë armiku Im dhe armiku i tij.» Unë kam hedhur në ty dashurinë Time, që të rritesh nën Syrin (kujdesin) Tim.
Kur shkoi motra jote e tha: «A doni t’ju tregoj dikë që do të kujdeset për atë?», Ne të kthyem te nëna jote, që ajo të gëzohej dhe të mos pikëllohej më. Pastaj ti vrave një njeri, por Ne të shpëtuam nga brenga dhe të vumë në sprova të shumta. Ti qëndrove me vite të tëra midis banorëve të Medjenit, pastaj erdhe sipas porosisë së caktuar, o Musa!” (Ta-Ha, 37-40)
Allahu i Madhëruar, ia plotësoi kërkesat Musait (a.s.) dhe i tha:
“«Ne do të të forcojmë ty me vëllain tënd dhe që të dyve do t’ju japim fuqi. Kështu, ata nuk do të mund t’ju afrohen juve. Me mrekullitë Tona, ju të dy dhe ata që do t’ju pasojnë, do të jeni ngadhënjimtarë». (Kasas, 35) Mirëpo, në të njëjtën kohë, i porositi të bënin kujdes në lidhje me një çështje:
“Shkoni ti dhe vëllai yt me mrekullitë e Mia dhe mos reshtni së përmenduri Mua!” (Ta-Ha, 42)
*
Megjithëse Musai dhe Haruni (alejhimaselam), ishin profetë, Allahu i Madhëruar i porositi që ta përmendin Atë vazhdimisht. Nga kjo, kuptohet qartë se çfarë rëndësie të madhe ka ky urdhër hyjnor për ne! Edukimi shpirtëror, është i domosdoshëm për çdo besimtar. Për shkak se epiqendra e thelbit të besimit është zemra, edhe epiqendra e thelbit të përmendjes së Allahut, është zemra. Kjo, sepse devotshmëria e vërtetë, fillon atëherë kur përmendja e Allahut zë vend në zemër. Ky fakt, në Kuranin Fisnik, shprehet në këtë mënyrë:
“(këta janë) ata që besojnë dhe zemrat e të cilëve, qetësohen kur përmendet Allahu. Vërtet, zemrat qetësohen me përmendjen e Allahut!” (Ra’d, 28)
Ashtu siç urdhërohet në ajetin 28 të sures Nisa, njeriu është krijuar i dobët. Kur në zemër mbizotërojnë ndjenjat fetare, dëshirat egoiste largohen. Feja nuk kërkon ta shohë njeriun në planin formal. Njeriu është një qenie madhështore dhe duhet të lartësohet. Pa i dhënë rëndësi jetës shpirtërore, është e pamundur të bëhesh një mysliman i ndjeshëm dhe i mirë. Allahu i Madhëruar, nuk dëshiron që adhurimet të mbeten thjesht në planin formal. Për shembull, Ai dëshiron që namazi të falet me përkushtim dhe përqendrim të lartë shpirtëror. Në Kuran urdhërohet:
“Me të vërtetë, janë të shpëtuar besimtarët, të cilët janë të përulur (të përkushtuar) në namazin e tyre” (Mu’minun, 1-2)
Përndryshe, Allahu nuk do një namaz pa ndjenja, pa përulësi e përkushtim:
“Mjerë për ata, të cilët kur falen, janë të pakujdesshëm për namazet” (Maun, 4-5)
Gjithashtu, Allahu i Madhëruar, në lidhje me atë që nuk e lartëson shpirtin e tij me anë të përmendjes së Tij, urdhëron:
“…Mjerë ata që e kanë zemrën të pandjeshme, kur përmendet Allahu! Njerëz të tillë janë në humbje të qartë!” (Zumer, 22)
Përmendja e Allahut, është shumë e domosdoshme për ta mbrojtur zemrën prej ndikimit të egos. Kjo, sepse është e pamundur t’i afrohesh Allahut me një zemër të mbushur me gjynahe.
*
Musai dhe Haruni (alejhimaselam), u takuan në breg të lumit Nil dhe u përqafuan. Musai (a.s.), i tha vëllait:
“Eja të shkojmë tek faraoni, sepse Allahu na ka ngarkuar me këtë detyrë!”
Pastaj, të dy së bashku thanë:
“«O Zoti ynë! Ne kemi frikë se ai do të na dënojë menjëherë ose do të ndërkryhet më tepër».
“(Allahu) Tha: «Mos u frikësoni! Në të vërtetë, Unë jam me ju, dëgjoj dhe shoh.»” (Ta-Ha, 45-46)
“Shkoni te Faraoni dhe i thoni: «Ne jemi të dërguarit e Zotit të botëve, që të lejoni bijtë e Izraelit të vijnë me ne!»” (Shu’ara, 16-17)
Në të njëjtën kohë, kur Allahu i Madhëruar po i urdhëronte, i porositi edhe në lidhje me një çështje të rëndësishme:
“Flitini atij fjalë të buta, se ndoshta kujtohet a frikësohet!” (Ta-Ha, 44)
Megjithëse Allahu e dinte se faraoni s’kishte për ta pranuar besimin monoteist, Ai e këshilloi Musain (a.s.), të përdorte gjuhë të butë kur të fliste me të. Kjo porosi që bëhet duke iu drejtuar Musait (a.s.), vlen për të gjithë besimtarët që urdhërojnë të tjerët për të mirë dhe i ndalojnë nga të këqijat.
Po ashtu, lidhur me këtë çështje, Allahu i Madhëruar, me ajetin e mëposhtëm, e ka lavdëruar edhe butësinë e Profetit tonë (a.s.) dhe metodën e tij të kumtimit:
“Në sajë të mëshirës së Allahut, u solle butësisht me ta (o Muhamed). Sikur të ishe i ashpër dhe i vrazhdë, ata do të largoheshin prej teje. Prandaj falua atyre gabimin, kërkoi falje Allahut për ta dhe këshillohu me ata për çështje të ndryshme. Kur të vendosësh për diçka, mbështetu tek Allahu. Vërtet, Allahu i do ata që mbështeten tek Ai.” (Ali Imran, 159)
Faraoni mendjelehtë
Musai dhe Haruni (alejhimaselam), sipas urdhrit hyjnor, shkuan së bashku te faraoni. Faraoni e pyeti Musain (a.s.):
– Kush je ti?
– Unë jam i dërguari i Zotit të botëve!- u përgjigj ai.
Faraoni u çudit shumë dhe, duke ia kujtuar të mirat që i pati bërë dikur, i tha:
– Ti u rrite në sarajin tim dhe vrave bukëpjekësin tim. Si guxon të veprosh kështu tani!?
“Faraoni tha: «Vallë, a nuk të kemi rritur në gjirin tonë si fëmijë?! A nuk ke qëndruar midis nesh shumë vjet të jetës sate?! E pastaj bëre veprën që ti e di, duke qenë mosmirënjohës?!»” (Shu’ara, 18-19)
Musai (a.s.), tha: “Unë koptin nuk e vrava me dashje!”
“E kam bërë atë, kur nuk kam qenë i udhëzuar. Pastaj ika prej jush, kur u frikësova prej jush dhe Zoti im më dhuroi mençuri dhe më bëri një nga të dërguarit. A e quan mirësi atë që më bëre mua, ndërkohë që bijtë e Izraelit (popullin tim) i bëre skllevër”? (Shu’ara, 20-22)
Musai (a.s.), vazhdoi:
“Ti më ndave prej familjes sime dhe na bëre padrejtësi! Mirëpo, Zoti im më dha dituri e urtësi dhe më bëri prej të dërguarve.”
Por faraoni e pyeti:
“«E, kush është Zoti juaj, o Musa?»
Musai tha: «Zoti ynë është Ai që çdo gjëje i ka dhënë trajtën e vet e pastaj e ka udhëzuar».” (Ta-Ha, 49-50)
Më pas:
“(Musai) u përgjigj: «Është Zoti i qiejve, i Tokës dhe i gjithçkaje që gjendet midis tyre, nëse besoni me bindje.»” (Shu’ara, 24)
“(Faraoni) tha: «Si është gjendja e brezave të mëparshëm (të cilët adhuronin idhuj)?»
(Musai) tha: «Dituria lidhur me ta gjendet te Zoti im, në Libër. Zoti im nuk gabon dhe nuk harron!»” (Ta-Ha, 51-52)
“(Faraoni) u tha atyre rreth vetes: «Vallë, a nuk po dëgjoni?!» Ai tha: «Zoti juaj dhe Zoti i të parëve tuaj.» (pastaj) tha: «Me të vërtetë, i Dërguari që ju është sjellë, është i çmendur».
(Musai) tha: «Zoti i Lindjes dhe i Perëndimit dhe i gjithçkaje që gjendet midis tyre, nëse kuptoni.»” (Shu’ara, 26-28)
Pas këtyre fjalëve, faraoni e kërcënoi Musain (a.s.), duke thënë:
“(Faraoni) tha: «Nëse ti merr për zot tjetërkënd, përveç meje, me siguri, do të të fus në burg!»
(Musai) u përgjigj: «Vallë, edhe pasi të të kem sjellë mrekulli të qartë?»
(Faraoni) tha: «Tregoje pra, nëse thua të vërtetën!»
(Musai) lëshoi shkopin e vet e ai u shndërrua në gjarpër të vërtetë!” (Shu’ara, 29-32)
Faraoni u tremb shumë nga ajo që pa dhe i tha:
– Mbaje atë! Do t’i liroj të gjithë beni Izrailët!
Musai (a.s.), e mori shkopin në dorë dhe ai u kthye në gjendjen e mëparshme.
Faraoni e pyeti:
– A ke gjë tjetër?
“Pastaj, (Musai) nxori dorën e vet dhe ajo, menjëherë u duk e bardhë para shikuesve!” (Shu’ara, 33)
Faraoni u frikësua përsëri. Pas kësaj mrekullie, faraoni pothuajse do t’i besonte Musait (a.s.). Por, kryeministri i tij, Hamani, e pengoi dhe e nxiti faraonin, duke i thënë:
– Ti je zot! Nuk të ka hije të adhurosh tjetërkënd! Gjithkush ty të njeh për zot, mos zbrit në nivelin e robit, ndërkohë që je zot! Do ta zgjidhim këtë çështje!
Me të shpejtë, formoi një këshill dhe bëri mbledhje.
“(Faraoni) i tha parisë së tij, që e kishte përreth: «Ky qenka magjistar vërtet i dijshëm! Me magjitë e veta, ai dëshiron t’ju dëbojë nga toka juaj, prandaj ç’më këshilloni ju?»” (Shu’ara, 34-35)
