Fjala e Allahut Teala është fjala më e bukur, më e vërtetë dhe më e begatë. Leximi i ajeteve të Kuranit, i gjallëron sytë tanë.
Njëri prej shkaqeve që na i lidh zemrat tona me atë atmosferë të qetë, duhet të jenë historitë e pejgamberëve, duhet të jetë gjallëria që na i lan zemrat tona prej atje, sikur të ishte një dorë e bekuar që zgjatet, sepse mesazhet që i janë dhënë perceptimit tonë nga historitë e pejgamberëve, e paralajmërojnë njeriun kundrejt pikave në të cilat është mashtruar, i ndriçojnë rrugën që e shpie drejt shpëtimit të vërtetë dhe ia mësojnë me shembuj atij se çfarë është e vlefshme dhe çfarë është e pavlefshme në të vërtetë…
Këtë gjallëri e gjejmë edhe te gjurmët e Musait (a.s.), për të cilin flitet në sure të ndryshme rreth jetës së tij dhe për të cilin thuhet në Kuran: “Kujtoni kur Musait i dhamë Librin dhe Dalluesin, që të udhëzoheni (në rrugën e drejtë).” (Shik. Bakara, 53) Fjalët e bekuara që shfaqin gjurmë nga jeta e tij në Kuranin Fisnik, janë më voluminozet në këto histori.
Që para se ai të vinte në këtë botë, madhështia e tij e kaploi të tërë botën. Shenjat që lajmëruan ardhjen e tij, hodhën frikë në zemrat e mendjemëdhenjve të pashpirt. Por prapë se prapë, masat e këtyre njerëzve të pandërgjegjshëm nuk e ndaluan dot këtë udhëtar të bekuar. Allahu i Lartësuar i krijoi në formë të mahnitshme shkaqet që do ta mbronin robin e Tij.
Ujërat, për të cilat pandehej se po mbartnin diçka të parëndësishme, i urdhëroi që ta çonin shportën e Hz. Musait në bregun e paqes. Në kohën kur kishte më shumë nevojë për dhembshuri dhe përkujdesje, e strehoi në sarajin e Faraonit, i cili do bëhej armiku i tij më i përbetuar në të ardhmen.
Kur i dha detyrën e profetësisë, e nderoi me cilësinë “kelimullah”. Atë e dërgoi me urdhrin kavli-lejjin, për të thënë të vërtetën karshi një populli tiran, që nuk dinte gjë tjetër përveç dhunës dhe kërcënimit. (Shik. Taha, 44) Kur ai e mori këtë detyrë të vështirë, nuk kërkoi ndonjë gjë tjetër nga Allahu përveç zgjerimit të kraharorit dhe aftësinë për të thënë fjalë të kuptueshme.
Në sajë të jetës së tij të bekuar, njerëzit mësuan se objektet e zbatojnë me përpikëri dhe pa asnjë mangësi çdo gjë që urdhëron Allahu Teala. Po ashtu, në sajë të ecjes së tij, njerëzit mësuan se dallgët e tërbuara ndalojnë kur i urdhëron Allahu i Madhëruar. Jo vetëm kaq, por u japin edhe selam atyre që ecin bashkë me pejgamberin.
Edhe mohuesit e fesë madje e kuptuan se llogaritë e bëra me përpikëri, nuk japin gjithmonë të njëjtin rezultat… Atëherë u kuptua se prishja e ekuacioneve që robi i ka formuar me vështirësi apo orientimi në anën e kundërt, është e lehtë për Zotin. Nëse Allahu dëshiron, mund t’i krijojë lehtësisht dhe në një formë që njerëzit nuk arrijnë t’i kuptojnë shkaqet që i neutralizon dredhitë dhe intrigat e atyre që janë kundër të vërtetës. Propagandat e gabuara që bëhen për të mbuluar të vërtetën, me shkaqe shumë të lehta, i kthen kundër atyre që e mohojnë të vërtetën dhe i bëjnë ato propaganda… Sepse asgjë në këtë botë nuk është krijuar pa ndonjë qëllim. Asnjë gjë nuk krijohet rastësisht apo vetvetiu siç pandehin njerëzit e shkujdesur.
Kur lexoj ajetet që shfaqin pikat e jetës nga Hz. Musai, mendoj: Ai që bën ndonjë llogari në çfarëdo lloj çështjeje nuk duhet të harrojë se edhe Allahu i Lartësuar ka një llogari për atë gjë që ky njeri ka bërë apo që planifikon të bëjë. Në të vërtetë, ajo që realizohet është llogaria e Allahut Teala. Atëherë, ne duhet të përpiqemi që llogarinë tonë ta bëjmë sipas gjërave me të cilat Allahu (xh.xh.), është i kënaqur. Ne nuk mund ta shohim thelbin apo të vërtetën e asnjë gjëje, ndërsa Ai mund ta shohë. Ne nuk mund ta dimë të vërtetën, ndërsa Ai mund ta dijë. Atëherë nuk duhet të harrojmë se asgjë nuk mund të bëhet pa lejen e Atij të plotfuqishmit dhe se çdo gjë administrohet nga Ai në mënyrë të përpiktë…
Kur Musai (a.s.), shkoi për të predikuar fenë e vërtetë, besimin në Zot e kishte si armën më të rëndësishme. Ai nuk u kaplua nga frika prej fuqisë materiale dhe madhështisë së bashkëbiseduesit. Në sajë të kësaj, e tha të vërtetën përballë tij. Hz. Musai u mjaftua me fjalën e drejtë dhe me fenë e vërtetë. Për këtë arsye, nuk mendoi që të mbështetej te asnjë forcë tjetër. Nisur nga kjo, ai kërkoi nga Allahu i Lartësuar që ta ndihmonte vetëm që të shprehej sa më mirë… Fuqinë e fjalës së vërtetë dhe rëndësinë e predikimit të së vërtetës në një formë të kuptueshme, e mësojmë me begatinë e lutjes së tij, sepse Hz. Musai iu përgjërua kështu Zotit (xh.sh.): “O Zoti im, zgjeroma kraharorin tim, lehtësoma punën time dhe zgjidhma nyjen e gjuhës sime, në mënyrë që ata të kuptojnë fjalën time!” (Taha, 25-28)
Në sajë të lutjes së këtij pejgamberi kuptojmë qartë se fjalën që do ta themi, së pari duhet ta përvetësojmë me gjithë shpirt. Njeriu së pari duhet t’ia shfaqë vetes së tij amanetin që do mbartë dhe duhet të përpiqet të fitojë meritën për t’ia vënë shpatullat asaj barre. Pastaj duhet të kërkojë prehjen shpirtërore në besimin e tij. Ai duhet ta besojë me gjithë qenien e tij se fjala që do thotë në emër të së vërtetës është e vërtetë. Siç shprehet edhe në lutjen e Musait (a.s.), ajo duhet t’ia mbështjellë egoizmin e tij derisa t’i japë qetësi shpirtërore. Ne besojmë se pas kësaj etape, Zoti e bën të lehtë detyrën e mbajtjes së amanetit. Në këtë mënyrë, njeriu merr pjesë nga të fshehtat e ajeteve të Kuranit.
Musai (a.s.), i cili e shfaqi këtë përpjekje, u mbështet me nëntë mrekulli të qarta. (Shik. Isra, 101) Kur Faraoni deshi ta nënçmonte duke thënë: “Vallë, a nuk jam unë më i mirë se ky i mjerë, i cili mezi mund të shprehet?” (Zuhruf, 52), Allahu e bëri të qartë qëllimin e Musait (a.s.) dhe fjalën ia forcoi me vëllain e tij, Harunin. (Shik. Taha, 36) Pastaj i njoftoi se ndihma hyjnore patjetër do të jetë me ata që besojnë, duke u thënë: “Ju të dy dhe ata që do t’ju ndjekin, patjetër do të fitoni.” (Shik. el-Kasas, 3) Sigurisht se këtë mbështetje e tregon për të ngushëlluar të dashurin e Tij, Hz. Muhamedin, i cili po përjetonte vështirësi të ngjashme. Me anë të kësaj, e paralajmëron edhe umetin e Muhamedit (s.a.s.), përkufizon karakterin e pandryshueshëm të mohuesve të fesë dhe përmend edhe përgjegjësinë e mbartjes së amanetit deri në skajet më të largëta.
Tabloja e mjedisit, për të cilin Hz. Musai kërkoi nga Allahu zgjerimin e kraharorit, mund të përmblidhet kështu: Bëmat e Faraonit nuk ishin të kufizuara vetëm me shtypje dhe tortura fizike. Por ai përdorte një lloj metode, e cila vlen edhe sot, për t’i devijuar njerëzit nga rruga e drejtë. Ai përpiqej ta shpinte popullin në rrugë të gabuar me anë të dezinformimit. I mbulonte të dhënat rreth të vërtetës dhe njerëzve ua tregonte të vërtetën si të gabuar dhe të gabuarën si të vërtetë. Në vendin ku nuk merrte rezultat me kërcënim dhe shtypje, e akuzonte të Dërguarin e Allahut me cilësi të shëmtuara si mashtrimi, magjia dhe nxitjen e përçarjes në vend.
Kur lexojmë ajetet në lidhje me historinë e Musait (a.s.), shohim këtë: Allahu nuk e armatos me topa dhe pushkë pejgamberin të cilit i ka dhënë detyrën për t’ua predikuar njerëzve të vërtetën. Edhe pejgamberi nuk mbështetet te armët moderne të asaj kohe apo te mjetet e tjera, por vetëm te Allahu i Madhëruar. Kjo është njëra anë e kësaj çështje. Ndërsa ana tjetër duhet të jetë kjo: Pejgamberi, pasi i mbështetet Allahut Teala, i beson vetëm vërtetësisë së fjalës. Ai e konsideron si gjënë më të lartë predikimin e të vërtetës në formë të qartë, aq sa nuk mund ta përgënjeshtrojë asnjë njeri me mendje të shëndoshë. Domethënë, fuqia e atyre që llogarisin vetëm forcën materiale është shkatërrimi dhe shtypja.
Mendoni: Mbështetja e të gjithë pejgamberëve përgjatë historisë ka qenë fjala e vërtetë. Ditën kur Muhamedi (s.a.s.), mori rrugën, ka qenë “Muhammedu’l-Emin”, të cilin e njihnin të gjithë për besnik… Po, struktura e mentalitetit femohues nuk ka ndryshuar aspak. Inati i nefsit të papastruar nga cilësitë e shëmtuara, nuk ka ndryshuar aspak. Ne i dimë këto. Prandaj njeriu nuk duhet të harrojë se nuk ka vlera më ndikuese, më konstruktive dhe më të përhershme se fjala e vërtetë që mund të posedojë. Nuk ka gjë më të vlefshme se e vërteta që thuhet në vendin, kohën dhe mënyrën e duhur…
Tani është koha për t’u sjellë me mirësi, e cila sugjerohet në Kuranin Fisnik. Ndoshta kjo është gjëja më e duhur.
