Miraxhi
Ngjarja Isra ka ndodhur 18 muaj para hixhretit.
Kjo dhuratë hyjnore e shprehur si Isra dhe Miraxh, është një favor i realizuar përtej përceptimeve duke ngritur të gjitha perdet e njohjes njerëzore dhe plotësisht në dimensione hyjnore. Për shembull, udhëtimi i gjatë jashtë koncepteve njerëzore të kohës dhe hapësirës dhe i pamundur për t’u përfshirë brenda jetëgjatësisë së miliarda njerëzve si dhe vëzhgimet përkatëse kanë ndodhur brenda një kohe më të shkurtër se një sekondë.
Allahu i Lartë urdhëron:
“I Madhëruar është Allahu që robin e Vet (Muhammedin) e kaloi në një pjesë të natës nga Mesxhidi Haram (Qabeja) në Mesxhidi Aksa (xhamia Aksa), mjedisin e të cilës e kemi bekuar, për t’ia treguar disa prej argumenteve Tona. Pa dyshim, Ai di dhe sheh çdo gjë me të drejtë!” (el-Isra, 1)
Ajeti i mësipërm ka filluar me madhërim për të tërhequr vëmendjen për rëndësinë e dukurive të rëndësishme e të habitshme. Sipas shprehjes së komentuesve, karakterizimi (në ajet) “Subhanel’le-dhi” shpreh faktin se Zoti është absolutisht i pastër prej të gjitha atributeve relative e që shprehin mangësi. Veç kësaj, atributi Subhan, i Madhëruar, që përbën një argument të përsosmërisë së Zotit, përdoret edhe si shprehje habie ndaj artit të mrekullueshëm të Tij. Në të njëjtën kohë, është edhe nga format e rëndësishme të madhërimit.
Shkurt, kjo fjalë:
- Vërteton dhe lartëson ngjarjen Isra që i mahnit mendjet, përgatit bazën për pastrimin e zemrave dhe ia kujton njeriut të mbrohet prej pandehmave përngjasuese (antropomorfiste).
- Përballë atyre që e shohin Miraxhin si të pamundur, shpreh të vërtetën se Zoti nuk ka të bëjë me dobësinë dhe atributet e tjera që shprehin mangësi.
Në vazhdim të ajetit tërhiqet vëmendja për natën, sepse Isra është një udhëtim natën. Vahji (revelacioni ose zbulesa hyjnore), në shumicën e rasteve, ka ardhur natën. Evenimentet e mëdha pozitive apo negative dhe ngjarjet kulmore janë dukur përgjithësisht natën. Po kështu, ndër namazet nafile, tehexhxhudi i kryer në kohën e zbardhjes, është një adhurim kulmor.
Trajtimi i xhamisë Aksa dhe i mjedisit të saj si të bekuar shpjegohet kështu:
- Ajo është begatuar me fenë dhe të mirat e kësaj bote. Përreth saj ka lumenj dhe blerim.
- Aty kanë jetuar shumë profetë dhe, kështu, është bërë mjedisi i zbritjes së mesazhit hyjnor.
- Eshtë begatuar veçanërisht me rastin e ndodhisë Isra.
Në këtë udhëtim, Zoti i tregoi robit dhe të Dërguarit të Vet, Muhammed (s.a.s.), dukuri të fshehta e të çuditshme. Atë natë, në faltoren Aksa, i Dërguari i Allahut (s.a.s.) u bë imam për të gjithë profetët dhe e drejtoi faljen e namazit për ta.
Siç rrëfen Ebu Hurejre (r.a.), natën e Israsë, Profetit (s.a.s.) i sollën dy kupa, ku, në njërën kishte verë e, në tjetrën, qumësht. Pasi i pa me vërejtje, Profeti (s.a.s.) zgjodhi kupën me qumësht. Atëherë, Xhebraili tha:
“Falenderuar qoftë Allahu që të orientoi ty në atë që është e përshtatshme me qëllimin e krijimit të njeriut! Po qe se do të merrje kupën me verë, ummeti, bashkësia jote do të binte në rrugë të shtrembër!” (Muslim, Iman, 272, Eshribe, 92)267
Në këtë mënyrë, i Dërguari i Allahut (s.a.s.) përfaqësonte të gjithë bashkësinë e tij dhe bëhej për ta burim frymëzimi. Këtu, qumështi përfaqësonte natyrshmërinë, kurse vera, interesimin për këtë botë, vetëm interesimin material.
Në ajetin kur’anor, Zoti thotë:
“Ai nuk flet sipas dëshirës së vet!” (en-Nexhm, 3)
Kështu, Zoti ka bërë të ditur se Profeti nuk flet sipas dëshirave dhe pasioneve të veta dhe nuk bën ndonjë gjë nga e vetja.
Autori Absolut është Zoti dhe i Dërguari i Allahut (s.a.s) i është dorëzuar Atij në kuptimin e plotë të fjalës. Këtu, duke e bërë të Dashurin e vet ta zgjedhë qumështin, e ka orientuar atë në gjënë më të vlefshme e të virtytshme. Në të njëjtën kohë, ky hadith na tregon neve dhe një epërsi të bashkësisë muhammediane.
Profetit (s.a.s.) i cili u bart me anë të ngjarjes Isra, nga Qabja në Aksa, iu dhurua nderi i ngjitjes në qiell, domethënë, i Miraxhit. Me të vërtetë, Profeti i cili kishte arritur në faltoren Aksa, u ngjit nën prijësinë e Hz. Xhebrailit, prej aty, gjer në “Sidrei Munteha”.
Zotëria i Gjithësisë, Kryeprofeti (s.a.s.) e tregon kështu këtë ngjarje:
“Ndodhesha në pjesën Hatim të Qabes në gjendje gjysmë gjumi e gjysmë zgjimi… Ndërkaq, më prunë një kafshë shale më të madhe se gomari e më të vogël se mushka. Ajo kafshë ishte Buraku. Ai kapërcente largësi duke e vënë këmbën e parme në pikën më të fundit që i shihte syri. Mua më kishin hipur mbi të. Kështu më mori me vete Xhebraili (a.s.). Arritëm gjer në qiellin e tokës. Ai kërkoi të hapej porta.
“Kush ka ardhur?” – Iu tha.
“Xhebraili!” – U përgjigj ai.
“Kë ka me vete?”
“Muhammedin (alejhissalatu vesselam)!” – U përgjigj ai.
“A iu dërgua atij ftesë për në Miraxh?” – E pyeti zëri.
“Po!” – U përgjigj Xhebraili.
“Mirë se ka ardhë! Ç’ardhje e bukur!” – Iu tha Xhebrailit dhe iu hap porta.
Me ta kaluar portën, pashë atje Hz. Ademin (a.s.).
Më thanë: “Ky është ati juaj, Ademi! Jepi selam!”
Unë e përshëndeta me selam. Edhe ai ma ktheu selamin. Pastaj më tha:
“Mirë se erdhe, o bir i mirë, mirë se erdhe, o pejgamber i pëlqyeshëm!”
Pastaj Hz. Xhebraili më ngjiti më lart dhe arritëm në qiellin e dytë. Aty u përballa me Hz. Jahjanë dhe Hz. Isanë. Ata ishin djem tezesh.
Pastaj Xhebraili më ngjiti në qiellin e tretë ku u përballëm me Hz. Jusufin (a.s.). Në qiellin e katërt u përballëm me Hz. Idrisin (a.s.), në qiellin e pestë, me Hz. Harunin (a.s.) kurse në qiellin e gjashtë, me Hz. Musanë (a.s.). Ai më tha:
“Mirë se erdhe, o vëlla i mirë, mirë se erdhe, o pejgamber i pëlqyeshëm!” Kur e kalova atë për të shkuar më tej, qau. E pyetën:
“Pse qan?”
“Sepse pas meje u bë pejgamber një djalë i ri dhe sepse ata nga ummeti i tij që do të hyjnë në xhennet, janë më shumë se ata nga ummeti im që do të hyjnë në xhennet!”268
Pastaj Xhebraili më ngjiti në qiellin e shtatë, ku u përballëm me Ibrahimin (a.s.). Xhebraili (a.s.) më tha:
“Ky është yt atë, Ibrahimi, përshëndete me selam!”
Unë e përshëndeta me selam, edhe ai ma ktheu përshëndetjen me selam. Pastaj më tha:
“Mirë se erdhe, o bir i mirë, mirë se erdhe, o pejgamber i mirë!”
Pastaj vazhdoi:
“O Muhammed! Përshëndete ummetin tënd me selam prej meje dhe bëjua të ditur se toka e xhennetit është shumë e bukur, se ujin e ka shumë të ëmbël dhe se truallin e ka tejet të gjerë e të rrafshtë. Dhe thuaju që të mbjellin sa më shumë pemë për në xhennet. Pemët e xhennetit janë thënia “Subhanallahi ve’l-hamdu lil’lahi ve la ilahe il’lallahu vallahu ekber!”
Pastaj më ngjitën në Sidrei Munteha. Frutat e tij ishin të mëdhenj si shtambat Hexher (të Jemenit), kurse gjethet, si veshë elefanti!
Xhebraili (a.s.) më tha:
“Ja, ky është Sidrei Munteha!”
Aty kishte katër lumenj, dy të brendshëm e dy të jashtëm.
“Ç’janë këta, o Xhebrail?” – E pyeta.
Xhebraili (a.s.) më tha:
Këta dy lumenjtë e brendshëm janë dy lumenj të xhennetit. Kurse njëri nga lumenjtë e jashtëm, është Nili dhe, tjetri, Eufrati!”269 (Buhari, Bedu’l-Halk, 6; Enbija, 22, 43; Menakibu’l-Ensar, 42; Muslim, Iman, 264; Tirmidhi, Tefsir, 94, Deavat, 58; Nesai, Salat, 1; Ahmed, V, 418)
Në Sidrei Munteha, Xhebraili (a.s.) i tha kështu Profetit:
“O i Dërguari i Allahut! Këtej e tutje do të shkosh i vetëm!”
“Pse, o Xhebrail?” – E pyeti Profeti.
“Sepse Zoti gjer këtu më ka dhënë lejë. Po qe se hedh edhe një hap më tej, digjem e bëhem hi!..” – Iu përgjigj Xhebraili. (Razi, XXVIII, 251)
Tashmë i Dërguari i Allahut (s.a.s.) e vazhdoi udhëtimin i vetëm. Atij iu shfaqën gjëra të mrekullueshme e të jashtëzakonshme. Ai u nderua me të drejtën për ta parë bukurinë e Zotit!
Derdhja denjësisht në shprehje e gjërave të mrekullueshme të këtij udhëtimi është një cilësi e vështirë si përpjekja për të futur një të vërtetë të paimagjinueshme brenda kornizës së kapacitetit të njohjes njerëzore. Shfaqjet apo dukuritë e mrekullueshme e të shkëlqyeshme, e vërteta dhe natyra esenciale e të cilave është një sekret i amshuar mes Zotit dhe të të Dashurit të Tij, janë realizuar plotësisht brenda kushteve të “botës së fshehtë”.
Krahas kësaj, shfaqja e kësaj të fshehte të shkëlqyer mes Zotit dhe përfaqësuesit të Tij të lartë iu ekspozon bashkëbiseduesve të zbulesës hyjnore fuqinë, madhështinë dhe sundimin e amshuar të Zotit.
Veç kësaj, ngjarja e Miraxhit kishte të bënte me synimin hyjnor për ta kthyer në gëzim hidhërimin që ia pati mbushur zemrën Profetit (s.a.s.) pas dhunës së pësuar në Taif.
Në fakt, kjo shfaqje hyjnore e realizuar jashtë kushteve të kohës dhe hapësirës, është e pamundur për t’u konceptuar tërësisht prej arsyetimit njerëzor. Për rrjedhojë, shtrëngimi i imagjinatës në çështje të tilla të ndjeshme që e kapërcejnë njohjen njerëzore, është i ndaluar.
Përgjithësisht, Profeti ynë (s.a.s.), i favorizuar në një mënyrë që i kapërcen të gjitha favoret e dhëna profetëve të tjerë, është bërë në Miraxh, në një botë jashtë kohës dhe hapësirës, të posaçme vetëm për Individualitetin Hyjnor, i pranishëm ndaj dukurisë së njohur si:
“…largësia sa dy harqe ose edhe më afër” (en-Nexhm, 9)
Po të kujtojmë se, megjithëqë ishte ndër profetët e vendosmërisë së lartë, Hz. Musai (a.s.) ra pa ndjenja vetëm pse u bë dëshmitar i një grimce të kësaj dukurie, bëhen të qarta pak a shumë pozita e lartë e Profetit Muhammed (s.a.s.) tek Allahu, si dhe grada e kompetencës dhe pushtetit të posaçëm që iu favorizuan atij.
Nga ana tjetër, Musai qe urdhëruar që t’i hiqte sandalet (nallanet) në mjedisin e shenjtë në mënyrë që të përftonte nder duke prekur drejtpërsëdrejti në truallin e nderuar. Kurse Profetit Muhammed (s.a.s.), natën e Miraxhit iu tha, në një aspekt:
“I Dashuri im! Ti ec mbi sipërfaqen e arshit me këpucë në mënyrë që arshi të përftojë nder prej pluhurit të këpucëve të tua e që drita e arshit të meritojë dhuntinë e bashkimit me ty!..” (Bursevi, V, 370)
Poeti e shpreh kështu entuziazmin dhe harenë e qiellit me ngjitjen e Profetit në Miraxh:
Shtrihet për tokë qielli me përulësi falenderuese
Me që fytyrën e Tij në natën e Miraxhit soditi…
Allahu i Lartë e shpreh kështu Miraxhin në Kur’an:
“Betohem në yllin që po zbret…”270 (en-Nexhm, 1)
Fillimi i sures në këtë mënyrë, me një betim, është për të theksuar vërtetësinë dhe drejtësinë e Miraxhit, për shkak të kundërshtimeve të mundshme të mohuesve përballë të vërtetës që përmban. Po kështu, kjo specifikë mbështetet edhe në ajetet që vijnë pas betimit:
“Shoku juaj (Muhammed Mustafai) nuk u shmang (nuk devijoi) dhe nuk i besoi së shtrembrës. Gjithashtu, ai nuk flet sipas dëshirës së vet! Thëniet e tij s’janë gjë tjetër veçse fjala hyjnore që i zbulohet. Sepse ato ia mësoi (sipas urdhrit të Zotit) ai (Xhebraili) i fuqishmi, me një krijim të lartë. Pastaj, ndërsa ishte në horizontin më të lartë (në Sidrei Munteha), u shfaq me trajtën e tij të vërtetë.” (en-Nexhm, 2-7)
Në ajet, fjala “istiva” merr kuptimet “përfshirje, mbulim, shfaqje”. Shumica e komentuesve, krahas deklarimit se autori ose kryefjala e foljes “istiva” është Xhebraili, parapëlqejnë t’ia atribuojnë Profetit. Në këtë rast, kjo fjalë shpreh lartësimin e vlerës, detyrës dhe pozitës së Profetit. Kjo do të thotë se, në fillim, i Dërguari i Allahut (s.a.s.) u lartësua në horizontin më të lartë “… pastaj u afrua dhe u tërhoq lart.” (en-Nexhm, 8) Domethënë, Profeti u ngjit lart në sajë të tërheqjes hyjnore. U ngjit më lart se vendi dhe pozita ku ndodhej.
Kështu, në Miraxh, Profeti, jo vetëm u ngjit në horizontin më të lartë, por u afrua drejt Allahut. Pastaj, ndikimi i tërheqjes hyjnore u rrit, u rrit, u rrit dhe, në një çast, Profeti kaloi përtej horizontit më të lartë:
“Largësia (mes Muhammed Mustafait dhe Zotit të vet) u bë sa dy harqe ose edhe më afër.” (en-Nexhm, 9)
Shprehja në ajet “largësi sa dy harqe ose edhe më afër” është një shprehje metaforike e përdorur në Kur’an me qëllim për ta bërë mundësisht të konceptueshme për njohjen njerëzore një të vërtetë mbinjerëzore.
Kështu, para Islamit, kur arabët mblidheshin për të arritur një marrëveshje, i bashkonin dy harqet përfaqësuese të të dy palëve (dhe atëherë bëhej një hark) dhe shtinin me të një shigjetë. Si bashkimi i dy harqeve, ashtu edhe shigjeta e përbashkët që qëllonte një objektiv të përbashkët, simbolizonin unitetin e mendimit, qëllimit, përgjegjësisë dhe pasojave.
Sipas kësaj, “kabe kavthejn” (largësi sa dy harqe ose edhe më afër) është një e vërtetë e lartë që përmban afërsinë edhe materiale, edhe shpirtërore dhe që e kapërcen njohjen njerëzore. Domethënë se Profeti (s.a.s.) iu afrua aq shumë Zotit, saqë u mënjanuan të gjitha ndërmjetësitë dhe, në atë çast,
“Allahu i zbuloi (reveloi) atij fjalën e Tij…” (en-Nexhm, 10)
Lidhur me çështjen se ç’ishte kjo zbulesë, është thënë kështu:
- Namazi. Specifika më e rëndësishme e Miraxhit është bërja farz (detyrim fetar) i pesë kohëve namaz. Në fillim ky namaz ka qenë bërë i detyruar për pesëdhjetë kohë, pastaj, pas lutjes së Profetit (s.a.s.) drejtuar Zotit sipas këshillës së Hz. Musait (a.s.), është zbritur në pesë kohë. Krahas kësaj, Zoti, duke dhënë dhjetë për një, ka bërë të ditur se, atij që fal pesë kohë namaz, do t’i japë shpërblim sa për pesëdhjetë kohë. Më pas, Zoti ka urdhëruar kështu:
“Atij që dëshiron të bëjë një të mirë por nuk e bën dot, i shkruhet një mirësi (thevab) (si rrjedhojë e qëllimit të mirë), kurse po ta bëjë, i shkruhen dhjetë mirësi.
Dhe kush dëshiron të bëjë një të keqe, por nuk e bën, nuk i quhet mëkat. Po qe se e bën atë të keqe, i shkruhet një mëkat!” (Muslim, Iman, 259)
Ashtu siç është shprehur në hadithin e gjatë lidhur me këtë specifikë, me kërkesën e Profetit për kufizim, namazin e urdhëruar në fillim në formën me pesëdhjetë kohë, Allahu i Lartë e ka zbritur në pesë kohë. Kuptimi i kësaj është se, si domosdoshmëri e drejtësisë hyjnore mbi njerëzit, falja e namazit me pesëdhjetë kohë është me vend, por, me mirësinë dhe favorin e Tij, Zoti e ka zbritur këtë përgjegjësi në raportin një për dhjetë. Në fakt, deklarata hyjnore
“Unë i krijova njerëzit dhe xhindët vetëm për të më adhuruar Mua” (edh-Dharijat, 56) shpreh jo vetëm se veprimtaria bazë e njeriut është adhurimi, ndërkaq që, si domosdoshmëri e mëshirës hyjnore, në këtë çështje është bërë reduktim si domosdoshmëri e mëshirës hyjnore duke marrë parasysh individin më të dobët, por edhe se është dhënë leje për më tepër se pesë kohë pa u bërë detyrim një gjë e tillë, dhe se kjo është e domosdoshme.
Besimtarët e formuar, përveç pesë kohëve namaz të detyrueshëm (farz), falin edhe namaze nafile, si ai i sillës, ishrak, evvabin dhe veçanërisht ngrihen natën për tehexhxhud. Të gjitha këto janë rezultat i natyrshëm i këtij evenimenti. Vetëm se, që adhurime të tilla si këto, t’i përkasin pjesës së njerëzve që i kanë mundësitë dhe munden ta arrijnë atë kënaqësi, urdhri i namazit ka filluar me pesëdhjetë kohë dhe, pastaj, me kërkesën e Hz. Muhammedit (s.a.s.), është zbritur në pesë kohë.
- Të Dërguarit të Allahut (s.a.s.) i është thënë:
“Asnjëri prej profetëve nuk ka për të hyrë para teje në xhennet dhe asnjëra prej bashkësive njerëzore nuk ka për të hyrë në xhennet para bashkësisë tënde!” (Razi, XXVIII, 248)
- Profetit i janë zbuluar (reveluar) dy ajetet e fundit të sures Bakara.
Në një hadith që rrëfehet te Myslimi, thuhet kështu:
“Në Miraxh, të Dërguarit të Allahut (s.a.s.) iu dhanë tri gjëra: Pesë kohë namaz, fundi i sures Bakara dhe lajmi i faljes së mëkateve të mëdha për ata pjesëtarë të bashkësisë së tij që nuk kanë rënë në politeizëm…” (Muslim, Iman, 279)
Krahas kësaj, cilësinë dhe hollësitë e vahjit, zbulesës hyjnore në Miraxh, i dinë vetëm Allahu dhe Profeti.
Ajo çka është e qartë këtu, është se shfaqjet dhe dukuritë e përjetuara nga Profeti në miraxh, janë jo një iluzion, por një e vërtetë e vëzhguar, e vërtetuar edhe nga zemra dhe ndërgjegjja.
Pra,
“Zemra nuk e mohoi atë që (Muhammed Mustafai) e pa me sy.” (O mohues!) A mos do të polemizoni tani me të për ato që ai ka parë?” (en-Nexhm, 11-12)
Natën e Miraxhit, duke u kthyer nga ajo pozitë e lartë, e paarritshme prej asnjë robi tjetër, pasi ishte parë me Zotin e tij dhe kishte vëzhguar shfaqje dhe dukuri të panumërta, i Dërguari I Allahut e takoi edhe një herë tjetër Xhebrailin (a.s.) po atje ku e kishte lënë (në Sidrei Munteha). Në Kur’an urdhërohet:
“Me të vërtetë, (Muhammed Mustafai) e pa edhe një herë atë (Xhebrailin) në Sidrei Munteha.” (en-Nexhm, 13-14)
Në këtë ajet është dhënë të kuptohet se, për nga pozita, i Dërguari i Allahut (s.a.s.) qëndron më lart se Xhebraili (a.s.). Kështu, natën e Miraxhit, Xhebraili (a.s.) pati mbetur në pozitën e cilësuar prej atij vetë si “po të afrohem edhe një majë gishti, digjem”, kurse Profeti pati shkuar më tej. Kjo e vërtetë kuptohet më qartë me faktin që Profeti e takoi sërish Xhebrailin aty ku e pati lënë.
“Atje është xhenneti Me’va. Sidren e kishte mbuluar ajo që e kishte mbuluar.” (en-Nexhm, 15-16)
Profetin e pyetën:
“O i Dërguari i Allahut, çfarë pe që ta kishte mbuluar Sidren?”
Dhe ai u përgjigj:
“Pashë ta kishin mbuluar flutura nate të arta dhe mbi secilën fletë të tyre kish qëndruar një engjëll që e përmendte Allahun duke e lartësuar.” (Taberi, XXVII, 75; Muslim, Iman, 279)
Sipas rrëfimit të Ibni Abbasit (r.anhuma):
Allahu i Lartë e ka komplimentuar Musain me atributin për t’i folur Atij, Ibrahimin, me atributin për t’iu bërë mik Atij, kurse Muhammedin, me atributin për ta parë Atë. (Taberi, XXVII, 64)
Nëse në prani të të Dashurit, syri nuk rrëshqet tjetërkund prej Tij (prej të Dashurit), kjo është pika më e lartë e edukatës. Me të vërtetë, “Syri i tij (i Muhammedit) as lakoi e as tejkaloi. Pa dyshim, ai pa (edhe) disa prej argumenteve më të mëdha të Zotit të tij…” (en-Nexhm, 17-18)
Siç kuptohet edhe nga këto ajete, Profeti Muhammed (s.a.s.) kaloi përtej cakut të quajtur “Sidrei Munteha” që nuk ka mundur ta kalojë asnjë krijesë përfshi Xhebrailin (a.s.). Pastaj ndodhi një takim në një afërsi që, në ajet, në përputhje me kapacitetin njohës të njeriut, quhet “sa dy harqe ose edhe më afër”.
Në këtë takim Profeti pa të vërteta të mëdha e sublime pamundësisht të përfshishme në kufijtë e fjalës, domethënë, pa, nga argumentet hyjnore të Zotit, nga shkëlqimi i pushtetit dhe i sundimit të Zotit, argumente të mëdha ose argumentet më të mëdha që mund të rroken vetëm me të vëzhguar.
Këtu, shprehja e komentuesve është në formën “Hz. Pejgamberi (s.a.s.) e pa Allahun me syrin e zemrës”. (Taberi, XXVII, 63)
Sipas rrëfimit të ardhur nga Ibni Abbasi (r.a.), Profeti (s.a.s.) ka thënë:
“Unë e pashë Zotin tim të lartë!” (Ahmed, I, 285; Hejsemi, I, 78)
Sipas një rrëfimi tjetër, duke iu përgjigjur pyetjes nëse e kishte parë Zotin, Profeti ka thënë:
“Pashë një nur!” (Muslim, Iman, 292)
Allahu e di si është e vërteta…271
Hz. Muhammedi (s.a.s.) ka përcjellë shumë të dhëna lidhur me ngjarjet Isra dhe Miraxh. Disa prej tyre janë këto:
Në Miraxh, Profeti (s.a.s.) takoi një grup ku pa se njerëzit i kishin buzët si buzë devesh, kurse ca nëpunës të ngarkuar me detyrë, ua prisnin buzët e u vinin gurë në gojë.
Profeti e pyeti Xhebrailin:
“O Xhebrail, kush janë këta?”
“Janë ata që kanë ngrënë pasurinë e jetimëve!” – U përgjigj Xhebraili (a.s.) (Taberi, XV, 18-19)
Pastaj i Dërguari i Allahut (s.a.s.) rastisi në një grup tjetër të cilët gërvishtnin fytyrat dhe gjokset me thonjtë prej bakri.
“Po këta, kush janë, o Xhebrail?” – E pyeti i Dërguari i Allahut Xhebrailin (a.s.).
“Këta janë thashethemexhinjtë dhe intrigantët që, me punën e tyre të ndyrë “kanë ngrënë mish njeriu”, që, duke i sharë pas shpine të tjerët, kanë luajtur me nderin dhe dinjitetin e tyre!” – U përgjigj Xhebraili.
Më pas Profeti (s.a.s.) i pa atje kurvëruesit si fatkeqë duke ngrënë kërma, ngrënësit e faizit me barqet të fryra dhe të goditur nga djalli, kurse gratë që, pasi kanë kurvëruar, kanë vrarë fëmijët e tyre ilegalë, disa të varura për gjinjsh e, disa, të varura kokëposhtë.272
Për këtë arsye, Profeti ynë ka thënë:
“Po ta dinit edhe ju atë që di unë, pa dyshim që shumë pak do të qeshnit dhe shumë do të qanit!” (Buhari, Tefsir, 5/12)
Gjithashtu, në një hadith lidhur me vëzhgimet e përjetuara në Miraxh, i Dërguari i Allahut (s.a.s.) ka thënë kështu:
“Natën e Miraxhit pashë të shkruar mbi portën e xhennetit këtë thënie:
“Sadakaja do të shpërblehet dhjetëfish, kurse dhënia borxh, tetëmbëdhjetëfish!”
Unë pyeta:
“O Xhebrail! Pse gjëja e dhënë borxh është më e vlefshme se sadakaja?”
“Sepse (shumë herë), lypësi kërkon sadaka megjithëse ka para në xhep, kurse ai që kërkon borxh, kërkon nga nevoja!” – M’u përgjigj Xhebraili. (Ibni Maxhe, Sadakat, 19)
Në një hadith tjetër, Profeti (s.a.s.) ka thënë kështu:
“(Gjatë Miraxhit) qëndrova në portën e xhennetit dhe pashë brenda. Ata që hynin aty, ishin, në përgjithësi, të varfërit. Kurse të pasurit ishin mbyllur (për të dhënë llogari). Ndërkaq, nga këta, të caktuarit për në xhehennem ishte dhënë urdhër të hidheshin në zjarr. Unë qëndrova edhe në portë të xhehennemit. Shumica e atyre që hynin aty, ishin gra!” (Buhari, Rikak, 51; Muslim, Zuhd, 93)
Me këto hadithe, Profeti (s.a.s.) ua tërheq vëmendjen veçanërisht grave me një paralajmërim të posaçëm, që ta ruajnë veten nga sjelljet që do t’i vinin nën ndëshkimin hyjnor!
